برداشت داغ: آیا دل تان برای صفحه لودینگ بازی ها تنگ نشده است؟ - وبلاگ معمای ویژه

به گزارش وبلاگ معمای ویژه، وقتی در حال نقد بازی های تازه هستم، همیشه حواسم به مواقعی است که حس نوستالژی در حال اثر گذاشتن روی دیدگاهم به بازی است. دقت کنید که گفتم صرفاً حواسم است؛ نگفتم که جلوی اتفاق افتادنش را می گیرم. مثلاً وقتی داشتم بازسازی رزیدنت اویل 4 را بازی می کردم، نوستالژی کل وجودم را تسخیر کرده بود.

کاملاً به این واقفم حرفی که می خواهم بزنم، مصداق پیرمرد غرغرویی است که می خواهد درباره جنبه هایی از زندگی مدرن که اصلاً ارزش غر زدن ندارد یا حتی شاید نکته ای مثبت به حساب بیاید، شروع کند به غر زدن و بگوید: شما جوون ها فلان.

خب، حرفم این است: من دلم برای صفحات بارگذاری طولانی تنگ شده است. (بهتان هشدار داده بودم). این حرف مصداق حرف پیرمردهایی می ماند که می گویند با وجود کیفیت پایین تر صدا، ترجیح می دهند موسیقی را روی گرامافون گوش دهند، چون آن خس خس و خرخری که از آن ساطع می شود، نوعی حس آرامش خاطر نوستالژیک فراهم می کند.

این مسئله کاملاً به سلیقه آن ها مربوط می شود. آن ها کیفیت صدای پایین تر را به لحظاتی خوش تر در دوران جوانی شان نسبت می دهند. فکر می کنم استدلال من درباره صفحات بارگذاری نیز از منطقی مشابه پیروی کند. چون من در دوران کودکی روی کومودور 64 کاست خور زیاد بازی می کردم. حس فشار دادن دکمه Play، شنیدن صدای وزوز کامپیوتر حین بارگذاری داده، تماشا خطوط بارگذاری رنگارنگ که روی صفحه وول می خوردند (و در این میان شما 20 دقیقه کتاب می خواندید تا بازی بالا بیاید)، همه به طور دائمی در حافظه من ذخیره شده اند. یادم می آید که به خطوط رنگی خیره می شدم و منتظر می ماندم تا خط سبز و قهوه ای پدیدار شود، خطی که آن را شکلاتی-نعنایی نام گذاری کرده بودم.

این روزها من روی قدرتمندترین کامپیوتر موجود در بازار (که به شکلی پیروز شدم صاحب کارم را مجبور به پرداخت هزینه خرید آن کنم) بازی می کنم و هر از گاهی که یک بازی انحصاری لجباز سر می رسد، به پلی استیشن 5 رجوع می کنم. بنابراین می توان گفت که این روزها من در سرزمین هارد SSD اقامت دائم گرفته ام و نقش صفحات بارگذاری بازی ها روز به روز در زندگی ام کمتر می شود.

مسئله اینجاست که بازی ای که بدون هیچ معطلی ای شما را وارد بازی می کند، از هیچ تشریفاتی برخوردار نیست. شما نمی توانید مثل قبل از آن لذت ببرید. مثلاً وقتی وارد سینما می شوید، همچنان که در حال پیدا کردن صندلی تان هستید، تیتراژ شروعین فیلم شروع به نمایش داده شدن نمی کند. سیستم اینجوری است که باید سر جایتان بنشینید و یک دوره انتظار را پشت سر بگذارید تا چراغ ها به مرور خاموش شوند.

البته زمان نصب بازی به قوت خود باقی ست، ولی این مورد حساب نیست. همچنان که منتظر نصب بازی هستید، می توانید کارهای دیگر انجام دهید. مثل این می ماند که بگویید ماشین سواری برای رسیدن به سینما بخشی از زمینه سازی برای تماشای فیلم است.

فکر کنم متوجه شده باشید که چه اتفاقی دارد می افتد، نه؟ من هم مثل همه پیرمردهایی که نوستالژی کورشان کرده، دنبال دلیل و منطق هستم تا ثابت کنم چرا فلان چیز قدیمی از این اسباب بازی های تازهی که بچه ها عاشق شان شده اند بهتر است و بنابراین باید جلوی هرگونه پیشرفتی را گرفت، مالیات را کاهش داد و همه را متقاعد کرد مراقبت سلامت همگانی (Universal Health Care) همان کمونیسم است.

مشخصاً عدم وجود صفحه بارگذاری در یک بازی از لحاظ عینی بهتر است، چون معنی اش این است که پیش از این که در اتاق عمل برای عمل پیوند قلب به شما نیاز پیدا کنند، می توانید زمان بیشتری را صرف بازی کردن بکنید.

حتی نمی توان گفت صفحه بارگذاری مسئله چیز قدیمی در برابر چیز تازه است. در طول تاریخ، بسته به سخت افزاری که بازی ها روی آن در حال اجرا شدن بودند، صفحه بارگذاری در حال کوتاه تر و طولانی تر شدن بوده است. اگر در زمان کودکی تان کنسولی کارتریج خور داشتید، احتمالاً دل تان برای عدم وجود صفحه بارگذاری تنگ شده است.

در حال حاضر به لطف هاردهای SSD بازی ها بسیار سریع بالا می آیند، ولی تنها چیزی که لازم است تا این شرایط را به هم بریزد، یک جهش فنی دیگر است که برنامه نویسان نرم افزار نتوانند پابه پای آن پیش بروند. در این صورت، باز هم برمی گردیم به شرایط گذشته: باید هنگام بارگذاری بازی تان یک کتاب دم دست داشته باشید. (حالا که درباره اش فکر می کنم، یکی از کارهایی که بازی های اخیر زیاد انجام می دهند، منتظر نگه داشتن بازیکن هنگام بارگذاری شیدرها (Shader) است).

خلاصه، دلیل این که یاد صفحات بارگذاری افتادم این است که (نه برای اولین بار)، یاد مینی گیم هایی افتادم که در صفحات بارگذاری اجرا می شدند. در بعضی بازی ها، وسط صفحه بارگذاری، یک مینی گیم یا اسباب بازی دیجیتالی در اختیار بازیکن قرار داده می شد تا حین صبر کردن سر خود را با آن گرم کند. این ایده ای آن چنان فوق العاده و هوشمندانه است که دل آدم برای تمام ایده های دیگر دنیا که باید فضایی یکسان را با آن سهیم شوند، می سوزد.

این ایده من هم نیست. قبلاً در کومودور 64 کاست خورم چندتا بازی بود که عنصری به نام Invade-a-load داشتند. وسط بارگذاری بازی، کلونی از بازی مهاجمان فضا (Space Invaders) با موسیقی چیپ تون (Chiptune) بسیار خاص اجرا می شد، تا این که پس از آماده شدن اصل بازی، این مینی گیم به طور ناگهانی قطع می شد و از آن بیرون انداخته می شدید.

همچنین به وضوح به خاطر دارم که نسخه کامپیوتر شمشیر شکسته (Broken Sword) به شما اجازه می داد همچنان که منتظر نصب شدن بازی از روی سی دی بودید، کلونی از بازی بریک اوت (Breakout) را بازی کنید.

این دو تنها مثال هایی هستند که من به آن ها برخورد کردم و این در نظرم عجیب است، چون چنین ایده خوبی باید مثال های به مراتب بیشتری داشته باشد. این که بازیکن یک جا بنشیند و به مدت 10 ثانیه پر شدن یک نوار را تماشا کند، ممکن است به ضرب آهنگ بازی آسیب بزند. اگر بازی کاری به شما دهد تا در آن لحظه با دستان تان انجام دهید، حواس شما را جمع نگه می دارد و باعث می شود درباره کیک و شیرینی خیال پردازی نکنید.

چند سال پیش که در جمعی مختلط درباره این موضوع غر زدم، موضوع برایم روشن شد؛ به من اطلاع داده شد که پشت کمیاب بودن مینی گیم های وسط صفحه بارگذاری دلیلی سرراست وجود دارد: نامکو (Namco) این ایده را از لحاظ قانونی به نام خود ثبت کرده بود تا جلوی استفاده شدن آن را از جانب دیگران بگیرد. این مسئله توضیح می دهد که چرا نامکو در اوایل دهه 2000 آن همه بازی خفن منتشر کرد که همه یشان از ایده مینی گیم وسط صفحه بارگذاری نهایت استفاده را بردند…

نه، نگران نباشید، من هم هیچ کدام از این بازی ها را یادم نمی آید.

ظاهراً نامکو صرفاً این حق قانونی را گرفته بود، ولی به خاطر ترکیبی از فراموش کاری و بی شرمی، هیچ کار مفیدی با آن نکرد. ولی این خبری قدیمی است، چون اخیراً در استریمی در حال صحبت کردن درباره این موضوع بودم. اما یکی از حضار همیشه حاضرجواب در بخش چت استریم به من اطلاع داد که حقوق قانونی نامکو در سال 2015 منقضی شد.

با اطلاع یافتن از این موضوع، یادم آمد که اسپلاتون 1 (Splatoon) روی Wii U یک مینی گیم پرش محور بامزه داشت که وقتی بازی در حال پیدا کردن سروری رایگان بود، می توانستید آن را بازی کنید. این یکی از معدود استفاده های مناسب از آن کنترلر صفحه دار کوفتی Wii U بود. نامکو هم از این بابت از نینتندو شکایت نکرد، بنابراین: هورا، صفحه های بارگذاری دوباره در دسترس عموم قرار گرفته اند؛ منتها درست در موقعی که رسانه دیسک محور در حال منقرض شدن است.

با این حال، همان طور که گفتم، تکنولوژی ممکن است ما را به گذشته برگرداند. در واقع، می توان استدلال کرد که در بازی های مدرن، سنتی بسیار رایج جایگزین صفحات بارگذاری شده و آن هم قسمت هایی است که در آن شخصیت ها در حال وول خوردن در گذرگاهی باریک یا باز کردن درها با سرعتی بسیار آرام هستند. این قسمت ها نیز مثالی مدرن از مینی گیم های صفحه بارگذاری هستند. (البته به سمت جلو فشار دادن آنالوگ استیک را به زحمت می توان مکانیزم گیم پلی به شمار آورد).

مشکل این قسمت ها - غیر از این که ترجیح می دهم با شاتگان مغزم را بترکانم تا این که بازی های بیشتری را که شامل این قسمت ها می شوند بازی کنم - این است که صفحه بارگذاری را، که ممکن است بنا بر میزان محتوایی که باید بارگذاری شود یا سخت افزاری که بازی روی آن در حال اجراست، طولانی یا کوتاه باشد، به یک بخش بسیار خسته کننده با طول مشخص تبدیل می کند.

بنابراین اگر در آینده بازی روی دستگاهی پیشرفته تر اجرا شود که به مدت زمان به مراتب کمتری برای بارگذاری نیاز دارد، همچنان پر از این قسمت های خسته کننده که ضرب آهنگ بازی را به هم می ریزند خواهد بود، منتها بدون هیچ دلیل موجهی.

اگر مثال دیگری از صفحات بارگذاری جالب سراغ دارید، در بخش نظرات به آن اشاره کنید، چون این یکی از جنبه های کوچک رسانه محبوب ماست که برای من بسیار جالب است. فکر می کنم اوکامی (Okami) روی پلی استیشن 2 ایستر اگی داشت که به شما اجازه می داد هماهنگ با انیمیشن صفحه بارگذاری دکمه فشار دهید. تازه این بازی هم موقعی منتشر شد که حقوق قانونی نامکو هنوز تحت اختیارش بود، بنابراین کپکام داشت با دم شیر بازی می کرد.

البته این سیستم واقعاً مینی گیم نبود، ولی خب برای سرگرم نگه داشتن مخاطب برای مدت زمانی کوتاه نیازی هم نیست مینی گیم درست کرد. حتی اگر یک شمارش گر روی صفحه قرار گرفته است که تعداد دفعاتی را که در صفحه بارگذاری دکمه های دسته را فشار دادید بشمرد و در کنارش بهترین رکورد دکمه زنی تان هم درج کند، بهتر از هیچی است. می توانید مطمئن باشید یک آدم خل وچل در اینترنت یک سایت درست و بهترین رکوردها را در آن ثبت خواهد کرد.

منبع: Extra Punctuation