چه کسی آخرین کلمه را در کیهان به زبان خواهد آورد؟ - وبلاگ معمای ویژه

به گزارش وبلاگ معمای ویژه، زومیت نوشت: علم ثابت کرده که ما و همه دستاوردها و خاطراتمان روزی مانند یک رویا ناپدید خواهیم شد؛ اما چه چیز آخر از همه نابود می شود؟ آخرین کلمه چه خواهد بود؟

سرانجام جهان در راه است. شاید چیزی حدود 100 میلیارد سال دیگر. اما آیا برای وحشت کردن خیلی زود است؟

جانا لوین، محقق کیهان شناس از کالج بارنارد، در سرانجام مستند نو نت فلیکس به نام سفر به بی نهایت به کارگردانی جاناتان هالپرین و درو تاکاهاشی، می گوید: همانطور که روزی آخرین موجود خودمطلع وجود خواهد داشت، آخرین تفکر نیز وجود خواهد داشت.

دنیس اوربای، گزارشگر نیویورک تایمز می گوید وقتی اخیراً در حین تماشای مستند این جمله را شنیدم، قلبم شکست. این غم انگیزترین و غریب ترین موضوعی بود که تا به حال به آن فکر کرده بودم. قبلاً فکر می کردم که در مورد مخمصه کیهانی مشترکمان مطلع و مطلع هستم؛ یعنی اگر آن چه فکر می کنیم در مورد فیزیک و کیهان شناسی می دانیم درست باشد، زندگی و خرد محکوم به فنا هستند. فکر می کردم به نوعی با این مسئله به صلح رسیده و کنار آمده باشم.

اما قبل تر از این زاویه به این موضوع نگاه نکرده بودم. در نقطه ای در آینده جایی در جهان وجود خواهد داشت که آخرین موجود خودمطلع در آن حضور خواهد داشت. سپس آخرین فکر و آخرین کلمه، مهم نیست که چقدر عمیق یا پیش پا افتاده، همراه با خاطرات انیشتین و الویس، عیسی، بودا، آدم و حوا در سکوت محو خواهد شد؛ در حالی که تکه های به جای مانده از جهان فیزیکی میلیاردها میلیارد سال در تنهایی و خاموشی در حرکت هستند. آیا آن آخرین تفکر، جواهری از خرد عمیق خواهد بود یا اندیشه ای بی فایده؟

ما انسان ها چگونه به این شرایط رنج آور وارد شدیم؟ جهان همانطور که می دانیم 13.8 میلیارد سال پیش در انفجاری آتشین پدید آمد و از آن زمان تا به امروز در حال بزرگ شدن بوده است. اخترشناسان دهه ها در مورد اینکه آیا جهان برای همیشه در حال توسعه خواهد بود یا روزی دوباره دراثر یک مه رمب یا فشردگی بزرگ در خود فروخواهد ریخت، درحال بحث بوده اند.

همه چیز در سال 1998 تغییر کرد، زمانی که ستاره شناسان دریافتند انبساط کیهانی در حال تسریع است و به وسیله نیرویی ضدگرانشی که بخشی از ساختار فضا-زمان است، تقویت می شود. هرچه جهان بزرگتر می شود، فروپاشیدنش دراثر این انرژی تاریک سخت تر خواهد بود. این نیروی نو شباهت چشمگیری به ثابت کیهان شناسی دارد؛ رانشی کیهانی که اینشتین از آن در معادلات خود به عنوان ضریب تصحیح در توضیح اینکه چرا جهان فرو نریخته، یاد کرده است. خطابودن این ایده بعدا ثابت شد؛ اما ثابت کیهان شناسی در برابر نابودی مقاومت کرد و اکنون تهدیدی برای نابودی فیزیک و جهان است.

در سرانجام، اگر این انرژی تاریک بر جهان غالب شود، کهکشان های دور در نهایت با سرعت بسیار زیادی دور خواهند شد، به طوری که دیگر هیچ وقت نمی توانیم آن ها را ببینیم. هرچه زمان بیشتر بگذرد، کمتر در مورد کیهان خواهیم دانست. ستاره ها می میرند و دوباره متولد نمی شوند. انگار که در اعماق سیاهچاله ای زندگی می کنیم؛ در سیاهچاله ای از درون به بیرون که زندگی، ماده، انرژی و اطلاعات را در افق می مکد و هرگز باز نمی گرداند.

بدتر از همه این است که برای فکر کردن هم به انرژی نیاز داریم. در آخر جهان حتی انرژی کافی برای نگه داشتن یک تفکر نیز وجود نخواهد داشت. در سرانجام، تریلیون ها تریلیون ها سال پس از وجود نور و حیات، در جهان تنها ذرات ریزاتمی باقی خواهند ماند که در فاصله های بین کهکشانی، در سکوت و تاریکی، با فاصله زیاد از هم می رقصند. سپس، تریلیون ها سال بی شمار دیگر نیز در راه است تا اینکه خاتمه دیگر هیچ راهی برای شمارش سال ها وجود نداشته باشد. برایان گرین، نویسنده و نظریه پرداز محبوب دانشگاه کلمبیا، این موضوع را در کتاب اخیر خود تا سرانجام زمان به زیبایی و به طرز شوکه کننده توصیف کرده است.

در نهایت، جهان روزی به این موقعیت خواهد رسید. همانطور که می دانیم جهان اکنون حدود 14 میلیارد سال سن دارد، که به نظر می رسد زمان زیادی باشد، اما تنها جزئی بی نهایت کوچک از تریلیون ها میلیارد سال های تاریک پیش رو در آینده است. این بدان معناست که همه چیزهای مهم و جالب توجه در جهان ما، در همان ابتدای زندگی اش در یک بازه زمانی کوتاه اتفاق افتاده است. یک شروع جنجالی و امیدوارکننده و سپس سقوط به پرتگاه ابدی. همه چیز فانی و بی فایده می شود! به طور خلاصه، داستانی ست پر از خشم و هیاهو که هیچ دلالتی ندارد. با چنین سرانجام کیهانی چه کنیم؟

ممکن است معتقد باشید تصور چنین آینده ای برای کیهان، خیلی زود است. اکتشافات نو در فیزیک می تواند راه فراری به همراه داشته باشند. شاید این انرژی تاریک پایدار نباشد. شاید انرژی به دور خود بچرخد و جهان را دوباره فشرده کند. مایکل ترنر، کیهان شناس ارشد دانشگاه شیکاگو که اصطلاح انرژی تاریک را ابداع کرد، با اشاره به نماد حروف یونانی در ثابت کیهانی انیشتین، می گوید: لامبدا (یازدهمین حرف در الفبای یونانی) کسل کننده ترین پاسخ به معمای انرژی تاریک خواهد بود! اما در حال حاضر، این چیزی است که باید منتظرش باشیم.

در نهایت، جهان روزی به این موقعیت خواهد رسید. همانطور که می دانیم جهان اکنون حدود 14 میلیارد سال سن دارد، که به نظر می رسد زمان زیادی باشد، اما تنها جزئی بی نهایت کوچک از تریلیون ها میلیارد سال های تاریک پیش رو در آینده است. این بدان معناست که همه چیزهای مهم و جالب توجه در جهان ما، در همان ابتدای زندگی اش در یک بازه زمانی کوتاه اتفاق افتاده است. یک شروع جنجالی و امیدوارکننده و سپس سقوط به پرتگاه ابدی. همه چیز فانی و بی فایده می شود! به طور خلاصه، داستانی ست پر از خشم و هیاهو که هیچ دلالتی ندارد. با چنین سرانجام کیهانی چه کنیم؟

ممکن است معتقد باشید تصور چنین آینده ای برای کیهان، خیلی زود است. اکتشافات نو در فیزیک می تواند راه فراری به همراه داشته باشند. شاید این انرژی تاریک پایدار نباشد. شاید انرژی به دور خود بچرخد و جهان را دوباره فشرده کند. مایکل ترنر، کیهان شناس ارشد دانشگاه شیکاگو که اصطلاح انرژی تاریک را ابداع کرد، با اشاره به نماد حروف یونانی در ثابت کیهانی انیشتین، می گوید: لامبدا (یازدهمین حرف در الفبای یونانی) کسل کننده ترین پاسخ به معمای انرژی تاریک خواهد بود! اما در حال حاضر، این چیزی است که باید منتظرش باشیم.

227227