دانشمندان در پرهای پرندگان یک الگوی باستانی پنهان کشف کردند! - وبلاگ معمای ویژه

به گزارش وبلاگ معمای ویژه، با سبک های پروازی بسیار زیادی که می توانیم در پرندگان مدرن پیدا کنیم، همه آنها تعداد پرهای اولیه یکسانی دارند.

به گزارش خبرگزاری وبلاگ معمای ویژه ، براساس تجزیه وتحلیل صدها نمونه از پرندگان حفظ شده از مجموعه های موزه در سراسر دنیا، دانشمندان دریافتند که مجموعه خاصی از الگوها در پرها وجود دارد که به پرندگان قدرت پرواز می بخشد.

براساس گزارش دیجیاتو، این قوانین تازه کشف شده به دانشمندان اجازه می دهد تا بهتر پیش بینی نمایند که کدام دایناسورها نیز می توانند پرواز نمایند.

جینگمی اوکانر، دیرینه شناس موزه تاریخ طبیعی فیلد، می گوید: دایناسورهای تروپودا(که پرندگان بازمانده آنها هستند)، یکی از پیروز ترین نسل های مهره داران در سیاره ما هستند. یکی از دلایل پیروزیت آنها، قدرت پرواز آنهاست. یکی از دلایل دیگر احتمالاً پرهای آنها است، زیرا ساختارهای همه کاره ای دارند.

داده های نو دانشمندان می تواند بعضی از بحث های دیرینه شناسی قدیمی را درمورد اینکه آیا پرواز در دایناسورها در بیش از یک مورد تکامل یافته است، حل نماید.

الگوی پرها

یوسف کیات، پرنده شناس موزه تاریخ طبیعی، با آنالیز پرهای بال 346 گونه مختلف پرنده از موزه های سراسر دنیا، روند جالبی را کشف کرد. از ریزترین مرغ مگس خوار گرفته تا خشن ترین عقاب، همه پرندگان با قابلیت پرواز دارای 9 تا 11 پر پرواز نامتقارن به نام پرهای اولیه بودند.

اما تعداد پرهای اولیه در پرندگان بدون قابلیت پرواز بسیار متفاوت بود. شترمرغ ها کاملاً فاقد آنها هستند، درحالی که پنگوئن ها 40 پر اولیه دارند.

کیات می گوید: واقعاً شگفت آور است که با سبک های پروازی بسیار زیادی که می توانیم در پرندگان مدرن پیدا کنیم، همه آنها در این ویژگی مشترک هستند که بین نه تا یازده پر اولیه دارند و من تعجب کردم که هیچکس قبلاً این الگو را پیدا نکرده است.

تعداد و تقارن پرهای اولیه و تناسب دقیق بال ها، ظرفیت پرواز همه پرندگان مدرن را نشان می دهد که می شناسیم.

با نگاهی به فسیل هایی با قدمت 160 میلیون سال، محققان متوجه شدند که کدام اجداد پرندگان دارای این ویژگی ها بوده اند و بنابراین احتمالاً قادر به پرواز بوده اند. کیات و اوکانر از بین 35 گونه مختلف پرنده منقرض شده ، بعضی را شناسایی کردند که پرهای مناسبی برای پرواز داشتند و بعضی دیگر هم نداشتند.

پیش بینی دایناسورهایی با توانایی پرواز

پرندگان پروازی احتمالی شامل آرکئوپتریکس است که به عنوان یکی از اولین حیوانات پرنده مانند شناخته می گردد. درحالی که بحث بر سر رابطه واقعی بین آرکئوپتریکس و پرندگان وجود دارد، دایناسورهای کوچک چهاربال به نام میکروراپتور نیز این ویژگی ها را داشتند، علیرغم اینکه اصلاً به طور مستقیم با پرندگان مرتبط نیستند.

اوکانر شرح می دهد: اخیراً دانشمندان متوجه شدند که پرندگان، تنها دایناسورهای پرنده نیستند.

به طور عجیبی، کائودیپتریکس دارای تعداد صحیح پرهای اولیه بود، اما آنها تقریباً متقارن بودند و احتمال پرواز را رد می کردند. محققان حدس می زنند که جد کائودیپتریکس به احتمال زیاد قادر به پرواز بوده است اما این گونه از آن موقع این توانایی را از دست داده است.

اوکانر می گوید: به نظر می رسد نتایج ما در اینجا نشان می دهد که پرواز فقط یک بار در دایناسورها تکامل یافته است.

تجزیه وتحلیل آنها نشان می دهد که آناتومی موردنیاز برای پرواز در گونه ای، که اجداد همه این گروه های پردارشکارگران قبل از تنوع آنها است، تکامل یافته است. بعضی مانند کائودیپتریکس پرندگان بدون پرواز شدند. گونه دیگری مانند میکروراپتور قابلیت پرواز خود را حفظ کردند اما به بخشی از یک بن بست تکاملی رسیدند. بعضی دیگر هم به پرندگان مدرن تبدیل شدند.

کیات و اوکانر به این هم اشاره می نمایند که آنالیز آنها در دایناسورها تنها براساس داده های اسکلتی است. آنها در مقاله خود می نویسند: ما استدلال می کنیم که ارزیابی پتانسیل پرواز در پناراپتورهای غیر پرنده، بدون آنالیز ساختار پرهایی که خود بال را تشکیل می دهند غیرممکن است.

آنها معتقدند که ما مراحل اولیه تکامل بال را، با آنالیز سوابق فسیلی خود نادیده می گیریم، بنابراین بعید است که این حرف آخر در بحث باشد.

227227